خداوندا

شاکر اینم که امروز در این باران سقف خانه ام چکه میکند پس هنوز بی سرپناه نیستم.

شکر که بدنم خسته از دنیاست پس هنوز زنده ام.

شکر که امروز گرسنه ام پس دیروز سیر بودم.

شکر که از دیگران شاکیم پس هنوز تنها نیستم...

روز اول خيلي اتفاقي ديدمت...

روز دوم الکی الکی چشمهایم به چشمت افتاد!!!

 هفته بعد دزدكي بهت نگاه كردم...

ماه بعد شانسي به دلم نشستي

و

حالا سالهاست يواشكي دوست دارم

برنگرد،

 كه بر نمي گردي تو هيچوقت

 نمي خواهمم داشته باشمت،نترس

 فقط بيا

 در خزان خواسته هام

   كمي قدم بزن

    تا ببينمت

 دلم براي راه رفتنت تنگ شده است...

مطمئن باش ، برو ...

ضربه ات كاري بود ، دل من سخت شكست ...

و چه زشت به من و سادگيم خنديدي

به من و عشقي پاك ، كه پر از ياد تو بود ...

و به اين قلب يتيم

كه خيالم مي گفت   تا ابد مال تو بود ...

تو برو تا راحت تر

تكه هاي دل خود را آرام سر هم بند زنم

چه خوش خیال است!!

فاصله را می گویم!!

به خیالش تو را از من دور کرده،

نمی داند تو جایت امن است،

اینجا میان دلم...

می دانم خسته ایی !!!

همانند پرستوهای نغمه خوان که بعد از مصائب با بالهای خسته در کنجی نشسته

تا همانند سالهای گذشته در لانه ایی فرسوده با قلبی مالامال از عشق...

پی امیدی بهار را با تمام زیبایی هایش با خاطراتت زیبا تر سازی.

خستگی هایت را که در چشمانت تلالو می کند را به من بده...

 آرام سر برروی شانه ام بگذار تا شاید مرحمی باشم بر  تمام

خستگی هایت ...

بهترینم با تمام وجودم دوستت دارم و عاشقانه می پرستمت...

زیر رگبار گریه های سرد ،
         زیر شلاق لحظه های تلخ،
                         باز هم ،
          ستاره ای برایت خواهم چید و
به نیت هوای شرجی چشمانت ،
              آنرا وقف آسمانم خواهم کرد...
      امشب ، باز هم از ستاره ها لبریزم!
      امشب من ، فقط چند پرنده تا بلوغ آسمان،دیرم!
                                 بگو!
          دست هایت را به کدام بی درد کشیده ای ،
          سپرده ای؟
                                 بگو !
دردهای ناگفته ات را ،
       به کدام لحظه خنجر خورده ای ،
                                        فروخته ای؟

سالهاست کور شده ایم!

 قرنهاست که کر گشته ایم! حتی صدای طپش قلب خویش را از یاد برده ایم...

سالهاست که قلب را انکار کرده ایم و در سر زندگی می کنیم!

سالهاست که بودن را با ماندن اشتباه گرفته ایم!...

دوستت دارم را بر زبان نمی آوریم!

چرا که از تنهایی می ترسیم... دل نمی بندیم... چون از شکسته شدن قلبمان می ترسیم...

از عشق فرار می کنیم! چرا که از جدایی می ترسیم.

از ابراز احساساتمان می گریزیم و تمام عمرمان را در انتظار یک عشق اصیل سپری می کنیم...!

از تنهایی می ترسیم و همیشه تنهاییم...

آه که چقدر دلتنگ کننده است ترس ما از ازدست دادن چیزی که واقعا نداریمش... چه رنج بی پایانی...!!!

تو میروی و انگار آسمان میداند!
سکوت شبهای بی ستاره من ترانه میخواند
تو میروی و دلم را غروب میگیرد
تمام اشکهایم تو را بهانه میگیرد
به پای گریه های یک نگاه می نالد
پرنده ای برای چشم های تو میخواند
تو میروی و دلم را سکوت میگیرد
دلم برای نگاه تو هنوز هم میمیرد
دلم به پای خیال تو هنوز هم میسوزد
برای غنچه های غم شکوفه می چیند
تو میروی بدست یاد و زمانه می ماند
زمانه هم چه خوب غم به غم می بافد...!

  اگر دروغ رنگ داشت!
هر روز شاید
ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست
و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود...!

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت!
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند...!

 اگر غرور نبود!
چشم هایمان به جای لب هایمان سخن نمی گفتند
و ما کلام محبت را در میان نگاه های گهگاهمان
جستجو نمی کردیم...!        

   اگر خواب حقیقت داشت!
همیشه خواب بودیم
هیچ رنجی بدون گنج نبود…
ولی گنج ها شاید
بدون رنج بودند...!

اگر دیوار نبود نزدیک تر بودیم!
با اولین خمیازه به خواب می رفتیم
و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان حبس نمی کردیم...!